Η πανδημία δυνάμωσε τη λατρεία για τα κατοικίδια. Κάποιοι δεν επιστρέφουν στη δουλειά για να μην αποχωριστούν τον σκύλο τους. Μήπως χάθηκαν λίγο τα όρια;

Πριν από ένα μήνα κάθισα και είδα στο Netflix το ντοκιμαντέρ «Ο δάσκαλός μου, το χταπόδι» που κέρδισε φέτος το Οσκαρ. Σε αδρές γραμμές είναι η ασυνήθιστη σχέση ενός άνδρα με ένα χταπόδι σε ένα υποθαλάσσιο δάσος στη Νότια Αφρική.

Πέρα από τα προφανή –φιλοζωικό αριστούργημα, ένα αδιανόητα κινηματογραφημένο οδοποιρικό σε μια εντελώς απροσπέλαστη φύση, ένα βραβείο Οσκαρ κ.ο.κ.– εστίασα σε κάτι ακόμα: σημείο εκκίνησης για τη σχέση του Κρεγκ Φόστερ με ένα μαλάκιο ήταν τα δικά του υπαρξιακά και επαγγελματικά αδιέξοδα.

Οσο και αν τον άλλαξε ως άνθρωπο, η σχέση του με το ζώο άγγιξε– δεν το κρύβει– σημεία υπερβολής. Σκέφτηκα τη γυναίκα του και τον γιο του κάθε πρωί ή βράδυ (για περισσότερες από 300 μέρες) που ο τύπος εξαφανιζόταν για να συναντήσει και να αγγίξει ένα απίστευτης ευφυίας θηλυκό χταπόδι: «Δεν πάει άλλο! Διάλεξε! Ή εμείς ή αυτό!». Επίσης, σκέφτηκα το ίδιο το χταπόδι.

Διαβάστε τη συνέχεια: Protagon.gr